Delen is hip en happening. Deelconcepten die het voor consumenten mogelijk maken om elkaar al dan niet tegen betaling diensten te bewijzen schieten als paddestoelen uit de grond.
Airbnb, Uberpop en Peerby: online platforms die een opmars maken ten tijde van economische tegenspoed en slim inspelen op de bewustwording bij mensen dat het anders kan [1].
Het is een prachtidee, om altijd en overal toegang te hebben tot elkaars kennis en/of spullen, of je elkaar nu kent of niet. Zouden we alles delen, dan zouden we alles hebben. Het succesmodel voor een ideale wereld, zou je kunnen zeggen.
Toch denken velen daar anders over. Zo is Uberpop (17 miljard) sinds 30 juli 2014 illegaal in Nederland, nadat dit besluit in verschillende Europese en Amerikaanse steden al eerder was genomen [2]. Reden hiervoor is o.a. de gevaarlijke situaties die het op zou leveren, doordat particuliere chauffeurs onverzekerd rondrijden. Maar het concept hindert met name lokale taxibedrijven. Die weigeren hun winstmarges te verlagen (een reguliere taxi is gemiddeld 2 keer zo duur als een particulieren taxi via Uber) en vinden het dan ook ‘oneerlijke concurrentie’.
Ook Airbnb is doelwit. In september 2014 opende de Gemeente Amsterdam opnieuw een klopjacht, waarbij 401 illegale slaapplaatsen zijn ontdekt en meer dan €200.000,- aan boetes zijn uitgedeeld [3]. De Fiscus heeft ook niet stil gezeten: sinds 1 februari houdt Airbnb 5% toeristenbelasting in van iedere boeking die in Amsterdam wordt gemaakt en draagt deze af aan de gemeente [4].
Tot slot doen de wooncorporaties nog een duit in het zakje door bij illegale verhuur over te gaan tot uitzetting. In de praktijk blijkt dit echter lastig [5].
Het komt allemaal neer op het mislopen van inkomsten. Bedrijven zijn gebouwd op de peilers van een economie die stukje bij beetje afbrokkelt. Verdienmodellen waarbij enkelen profiteren van meerderen zijn achterhaald, maar de wet- en regelgeving blijft achter. Dat is ook niet zo gek. De ontwikkelingen gaan razendsnel en beleid wordt gevormd door praktijk.